„ Krzyż – Staruszek ”

          Pamiętam z dzieciństwa jak obok mojego dawnego, rodzinnego domu stał drewniany krzyż-staruszek. Wyciosany z wiekowej sosny kierował swoje oblicze w stronę przechodzących ulicą ludzi. Z popękanych drzazg nadwątlonego przez czas drewna wyłaniały się ostatnie widoczne cyfry określające datę jego postawienia – „ ..07 R”. Powyżej daty sprawna ręka cieśli wycięła dłutem błagalne, wznoszone do Boga słowa: „ Od powietrza, głodu, ognia i wojny zachowaj nas Panie”. Jeszcze wyżej wycięto inskrypcję „IHS” z umieszczonym nad literą H znakiem krzyża. Krzyż ten umieścił tu mój dziadek.  Brzemienna babcia miała wkrótce urodzić pierworodnego syna, mojego ojca. Zapewne dziadek zrobił to w intencji szczęśliwego rozwiązania.
           Mijały lata. Zmieniały się pokolenia. Krzyż stał dumny i majestatyczny. Był niestrudzonym strażnikiem domostwa i wiernym towarzyszem doli i niedoli jego mieszkańców. Był świadkiem ludzkich nieszczęść, smutków i radości. Dodawał otuchy  ubogiej sierocie, kulawemu żebrakowi  i dziadowi śpiewającemu pieśni „pobożne i podrożne”. Był powiernikiem próśb o zdrowie i pomyślność oraz cierpliwym słuchaczem dziękczynnej modlitwy za doznane łaski. Wyciągał swe rozpostarte ramiona ku rozmodlonemu ludowi. W jego drzewcach rozbrzmiewały pieśni majowe i hymny chwalące Pana Najwyższego.
          Trwał w słońcu i w deszczu. Witał dzień brzaskiem świtu. Kończył całodzienny trud zmierzchem zapalającym wieczorne zorze. Rozświetlany blaskiem jutrzenki i znaczący swą ciemną sylwetkę na niebie w purpurze zachodzącego słońca.  Sycił się zapachem rosnących pod nim kwiatów. Rozdygotany podmuchami wyjącego wichru i nieporuszony w ciszy letniego   poranka.   Rozbłyskujący   w   czasie  nocnej   burzy.   Spieczony   letnim  skwarem i zmrożony siarczystym mrozem. Wierny towarzysz swego ludu.
          Mijały lata... Pochylony, coraz bardziej zapadający się w ziemię runął w czasie wiosennej wichury w 1972 roku. Jego zmurszałe resztki zakończyły żywot w ognisku roznieconym dawnym zwyczajem w tym samym miejscu.

Grajewo, 2008   
     Józef Matyskieła